609. bugün heç bir işim yolunda getmədi, nəfəsim kəsilirmiş kimi və əlimdən heç bir iş gəlmirmiş kimi hiss etdim. özümü evə atanda qurtulmuş kimi hiss etdim amma evdə də kefimi pozan şeylər oldu. bunların əslində dərd edilməyəcək şeylər olduğunu bilirəm amma üst-üstə ardıcıl başıma gələndə heç biri ilə bacara bilmirəm. bugün deyilən acı bir reallıq yolun ortasında çöküb ağlada bilərdi məni, amma əvəzində həyatdı deyib yoluma davam edə bildim. Bu entryim sabahkı günün bunun tam əksi olacağı ümidi ilə yazıldı